Motor Tripje

Okay jongens en meisjes. Omdat mijn omaatje mij nogal mist en hoopte op nog een verhaaltje schrijf ik toch maar iets nieuws.
zoals de meeste van jullie wel weten ben ik nogal onder de indruk van dit fantastische land. Zo erg zelfs dat ik heb besloten iets langer te blijven. Heb een leuk baantje gevonden als leraar en ben weer begonnen aan de dagelijkse sleur. Onanks alles voel ik toch nog een bepaalde drang om zoveel mogelijk van dit land te zien. Zag alleen weinig tijd in mijn weken om nog te reizen.
Het Vietnameze nieuwjaar heet TET. Dat is van 15 tot 24 februari. Het hele land heeft dan 9 dagen vrij. Ik dus ook. Perfect moment voor een roadtrip. Ik had een paar mensen ontmoet die er dezelfde visie op nahielden. Dus we planden een 5 daagse trip naar de Ban Gioc watervallen en Ha Giang city. We huurden een paar serieuzere motoren en we zijn vertrokken.
Dag 1:
best een interessante dag. Vooral bezig met rijden. De landschappen waren nog niet zo fantastisch maar de wegen waren in orde. Dus lekker rijden met mijn stalen ros. Onderweg ging de motor van een van mijn kameraden stuk. Om mezelf en de rest van de groep van de verveling af te helpen vond ik een verkoper, in de middel of no-where, die toevallig helium ballonnen verkocht. Dus ik een prijs afgesproken met de beste man en slopen die ballon. Grappig spul, dat helium. Om de tijd te doden hebben we nog maar 2 ballonnen gekocht en zijn we diepgaande gesprekken gaan voeren en hebben we er een paar prachtige aria’s uitgegooid. ’S Avonds hebben we een paar biertjes gedronken en toen heb ik denk ik iets verkeerds gegeten. Ben ik goed ziek van geworden ’s nachts.
Dag 2:
Dag 2 heb ik alleen maar op bed gelegen. Niet een van mijn betere dagen.
Dag 3:
Deze dag ging een stuk beter en we zijn door gegaan. Was een lange dag met iets minder dan 300 KM. We zijn naar de watervallen gereden. De waterval was leuk maar soms is de weg belangrijker dan het doel. Bij de waterval was het laagwater ofzo en er ging niet veel water doorheen. Nog steeds bijzonder om te zien maar niet wat ik had verwacht. Maar de weg en de uitzichten daarintegen. In een woord.. fantastisch! De landschappen waren uitgestrekt en het weer was perfect. Niet te warm en precies genoeg zonlicht om alles mooi te verlichten.
’S avonds vlak voor het donker was zouden we nog een grot bezoeken. Dus wij daarheen.. spreken wat locals aan.. blijkt.. grot gesloten..... best bijzonder want dat gebeurd niet vaker dan eens in een paar miljoen jaar. Grot gesloten? Daar geloof ik niet in. Toch die kant maar opgelopen. Misschien konden we de bewaker wel omkopen voor een paar stuivers. Daar aangekomen. Geen bewaker en.... De poort niet op slot. YES! Niks gesloten. Dus wij sluipen naar binnen met een lampje op een telefoon. Toch een stuk spannender op deze manier. Touristische attractie zonder touristen. Net alsof je de grot voor het eerst ontdekt (een grot met perfecte treden en bordjes maar dat negeren we even). Bijzondere ervaring, dat is zeker.
Dag 4:
vandaag moesten we zo’n 250 km overbruggen om in Ha Giang te komen. Gister was fantastisch maar vandaag was onvergetelijk! Dit is misschien wel de meest bijzondere weg die ik ooit gezien heb. Alleen maar bergweggetjes.
We zijn ’s ochtends om 6 uur vertrokken en hebben hier 12 uur over gedaan. Op de wegen die een fantastisch uitzicht gaven reden we iets langzamer en stopte we hier en daar. En op de wegen waar het uitzicht alleen maar geweldig was was het planken. Fantastische wegen! Het leek wel 300 km per uur en knietjes tegen het asfalt.
Deze weg is vooral bekend onder de Vietnameze bevolking omdat veel van de westerse bezoekers geen tijd hebben voor een trip zoals dit. Dat betekend dat de mensen in de dorpjes die we tegenkwamen weinig ‘’blanken’’ zien. Levengevaarlijk omdat je niet goed kan rijden als je naar iedereen moet zwaaien. Desalniettemin blijf je zwaaien en lachen naar iedereen. ’S Avonds aangekomen in Ha Giang. Toen maar wat eten zoeken maar er was niet veel open. Alleen een paar tentjes langs de kant van de weg met BBQ. Dus dat dat maar. Dus de rest eten bestellen.. 2 woorden, 9 letters..... duurt lang. Dus wat moet je dan met je tijd? Vrienden maken natuurlijk. Ik dat tentje in en daar zaten paar Vietnamezen zich te bezatten met het welbekende goedje ‘’rice wine’’. Nouja... wat doe je dan? Je schreeuwt Chuc Mung Nam Moi (gelukkig nieuwjaar in het Vietnamees) en je wordt uitgenodigd om die fles een grondig leeg te drinken. Dus shot na shot tot de rest dronken was. Die vietnamezen naar huis rond een uur of 10. Maaaaar... de nacht is nog jong. Dus we zijn wat rond gaan lopen en zijn iedereen een gelukkig nieuwjaar wensen. Wat gebeurd er.. je wordt thuis uitgenodigd. En natuurlijk ricewine. En dan zit je inneens bij mensen thuis. Of nog leuker. Een elektronica zaak. Erg vriendelijk die Vietnamezen.
Dag 5:
deze dag was de eerste dag van de trip naar huis. Het was 300 km en we waren nogal moe en... nouja, je snapt het wel.
we besloten de trip in 2en te verdelen en te stoppen halverwege in een stad waar familie woonden van een van mijn reisgenoten. Dus we zijn daar ’s avonds heengegaan om eens te zien hoe dat er aan toe gaat. En je raad het wel.. ricewine. En er was veeeel vandaag. Deze man had een 20 liter jerrycan vol van dit spul. Dus we gingen eten met deze mensen en elke 5 minuten kwam er meer familie over de vloer om ons te zien. En om met ons op foto te mogen natuurlijk. Geweldige mensen en we werden echt opgenomen in de familie. Dus toen we klaar waren met eten en zo’n 25 shots later zijn we in de kamer nog een kop thee gaan drinken. Toen gebeurde er iets bijzonders. Een van de ooms kwam inneens in zijn legerkostuum aanzetten om dat aan ons te laten zien. Heel bijzonder. Toen stelde een van mijn, nogal dronken, kameraden de vraag die we allemaal niet durven te vragen. ‘’hoeveel heb je er omgelegd’’? De man begon te lachen en vertelde vol trots ‘’ontelbaar’’. Toen vertelde hij een paar details over zijn ervaringen in de oorlog. Deze man had 27 kogelgaten in zijn lijf, onder andere in zijn long en zelfs zijn hoofd, en vertelde dit allemaal vol trots. Hij liet mij toen zijn arm voelen waar nog een stuk kogel in zat. Het was niet te geloven hoe open hij was hierover. Het gekke was dat wij het ontzettend bijzonder vonden om dit mee te maken en hij was net zo vereerd om ons te ontmoeten.
Dag 6:
dag 6 was niet zo bijzonder. We moesten nog zon 150 km overbruggen en het landschap was niet bijzonder. Het fijne aan Ricewine is dat als je goeie kwaliteit heb heb je geen kater. En wij hadden een geweldige kwaliteit. We werden wakker om 8 uur en zijn gaan rijden. Alles soepeltjes verlopen.

zo... dat was wel weer genoeg tekst voor vandaag. Ik hoop dat u tevreden bent met het resultaat oma. Moraal van het verhaal: Touristische gebieden zijn touristisch voor een reden maar een land heeft zoveel meer te bieden. Trek iets meer tijd uit om een land te leren kennen en wie weet wat er allemaal op je pad komt. Moraal van het moraal: creër je eigen reis en volg niet de weg van de miljoenen voor jouw.

Bedankt voor het lezen. Sorry dat het wat lang was maar ik werd naarmate het einde een beetje enthousiast.